Wyobraź sobie, że do Twojej klasy doszedł nowy kolega o imieniu Jacek. Jacek ma 8 lat, jasne włosy i miły wyraz twarzy, ale okazuje się, że wcale nie zachowuje się dobrze. Z nikim nie chce się przywitać, niegrzecznie odzywa się do nauczycieli i robi przykre dowcipy kolegom i koleżankom, którzy bardzo miło go przywitali i zaprosili do wspólnych zabaw. Dzisiaj podłożył koleżance pinezkę na krzesło. Dziewczynka siadając, ukłuła się w pupę. Na przerwie Jacek podstawił Krzysiowi nogę, aż chłopiec runął na podłogę i boleśnie uderzył się w kolano. Żadnego z dzieci Jacek nie przeprosił. W trakcie lekcji Jacek przeszkadzał innym dzieciom, ciągle wstawał i chodził po klasie, w dodatku bez pytania zamieniał dzieciom miejscami piórniki, świetnie się przy tym bawiąc. Nie pomagały prośby nauczycielki o to, żeby Jacuś się uspokoił i spróbował zachowywać właściwie. Pod koniec dnia Ania zgubiła swój piórnik. Cała klasa go szukała, a w poszukiwaniach pomagali wszyscy oprócz Jacka. Z powodu wcześniejszego zachowania, nikt już nawet nie prosił Jacka o pomoc. Koledzy i koleżanki stracili zaufanie do chłopca, który ich tak nieładnie potraktował. Chłopiec miał smutną minę i był bardzo zawstydzony. Stał pod ścianą i patrzył, jak dzieci wspólnie starają się pomóc Ani rozwiązać problem. Po namyśle Jacek przyznał się do winy i powiedział, że to on schował piórnik Ani i że to miał być żart. Chłopiec zrozumiał, że żart był nieudany i postanowił przeprosić Anię i resztę klasy, że tak nieładnie się zachowywał i dał się poznać nowej klasie od nienajlepszej strony. Od tej pory Jacek zachowywał się właściwie, pomagał innym, mówił prawdę i przyznawał się do błędów, bo zrozumiał, że bycie miłym pozwala poznawać nowych przyjaciół i jest lepsze niż bycie niekoleżeńskim, z kim nikt nie chce się bawić.